© 2014 Filip Osselaer - Alle rechten voorbehouden - 
Mijn blog over sport kruimels op tafel
koffiekoeken de koers het leven een lekke band
Omdat het nog "Movember" is...
Hoeveel geld zou Eric verdienen als hij nu in het profpeloton rondreed?
Ik denk: veel.
Maar toen hij écht prof was - in de jaren 1980 en 1990 - viel hij eigenlijk nooit verschrikkelijk hard op. In voetbaltermen was hij een soort Sporting Lokeren, of Zulte Waregem, een SC Heerenveen of FC Groningen, een West Ham of Newcastle United. Allemaal ploegen die erg 'oké' zijn, ze staan vaker in het linkerrijtje dan ergens onderaan. Maar vaak vergeet je toch al snel wat ze dat weekend nu alweer gedaan hebben: 1-0, zo was het toch? Eens kijken: ah, neen, het was 2-1.
Eric Van Lancker was zo'n renner, vond ik.
In 1984 werd hij prof. Zijn ploeg(je) Fangio-Ecoturbo had vooral veel kermiscoureurs. Renners die in de dagelijkse koersen rond de kerktoren tijdens de Vlaamse kermissen hun brood, roem en premies verdienden: Luc De Smet, Michel Dernies, Yves Godimus, Gino Ligneel, Eddy Van Hoof. Brandend ambitieus was de ploeg niet, daarvoor waren de namen niet groot genoeg. Eén van die renners zou later wel nog wereldberoemd worden. Maar dat wist hij toen nog niet. Garry Wiggins, een gelukszoeker uit de Australische fabrieksstad Yallourn, zal de vader worden van sir Bradley. Toen, bij Fangio, had hij toch nog een plaatsje bemacjtigd op het einde van een al lang afbrokkelende carrière.
Fangio-Ecoturbo had lelijke truien: een soort vuil donkergroen, met een harde zwarte balk er overheen op de borst en een flashy soort van regenboog. De grafische afdeling van de ploeg had bij het ontwerpen van de truitjes niet echt haar dag. Kortom: de renners vielen op, in hun outfit.
En de nieuwkomer in de ploeg deed dat nog meer: Eric Van Lancker, toen 23 jaar, had een snor. Een flinke snor. Het was geen snor, het was een 'moustache'.
Maar Eric viel niet alleen op door zijn moustache. Hij kon ook fietsen. Hij werd zomaar derde in Parijs-Brussel. Een jaar later won hij twee etappes in de Mile Race, de Ronde van Groot-Brittannië, zeg maar. En hij werd nog eens eindwinnaar van de Ronde ook. Op de koop toe werd hij negende in de Waalse Pijl.
Goed, dus.
Dat viel het management van Panasonic ook op. Eric kreeg er in 1986 een contract. Hij won prompt een rit in Parijs-Nice op de Mont-Ventoux, hij won in de Giro (met een veertiende plaats in het eindklassement) en in de Ronde van Zwitserland. Dat noemen ze klasse. En toch: Eric viel weinig op.
Raar, toch?
Maar Eric werd almaar beter. En stilaan leerden we hem kennen zonder snor. Domme vraag, natuurlijk: zou het ene met het andere te maken hebben? Geen snor? Betere resultaten!
Eric Van Lancker won uiteindelijk vier wereldbekerkoersen: de Amstel, Luik-Bastenaken-Luik, de Wincanton Classic en de GP van Montreal. Daarnaast werd hij tweede in de Ronde van Lombardije, won ritten in het Baskenland, de Ronde van België, de Ronde van de Vaucluse.
En dat zonder snor.
Hoeveel zou Eric Van Lancker verdienen als hij nu prof was?
Ik denk: veel.
Want dat doen Daniel Martin, Rui Costa, Tom Dumoulin en Greg Van Avermaet toch ook?
Eric: toch Club Brugge? Tottenham? Feyenoord?
© 2014 Filip Osselaer - Alle rechten voorbehouden -