Mijn blog over sport kruimels op tafel

koffiekoeken de koers het leven een lekke band

mail mij!contact

11 april 2015

Ramona

Bij Parijs-Roubaix van 2014...

En direct was ze daar.

Ramona.

Hoe werkt dat eigenlijk, daar op de piste van Roubaix?

Toen Johan Vansummeren zou gaan winnen, was Jasmine daar. Op het middenplein. Blij, opgewonden, lachend. Jammer wel van dat aanzoek, toen. Dat had niet gehoeven. Een beetje genant. Maar goed. Het was eruit bij Johan voor hij het wist. Winnen doet hij niet vaak en dan zeg je dingen.

En nu was Ramona daar.

"Hé", dacht ik. "Dat is een sterke vrouw." Ik weet niet waarom, maar het was het eerste wat ik dacht. Was het haar jasje? Stom, natuurlijk. Maar toch denk ik dat dat het was. Een detail, meer niet. Ja, het was haar jasje.

De zege van Niki was ook de zege van Ramona, voelde ik. Ik ken haar niet (ik ken ook Niki niet), maar ik voelde het. Ik zie de winter voor me, Niki kijkt uit naar het nieuwe seizoen. Hij was al sterk, de voorbije jaren. Maar hij voelt dat het nog beter kan. En dat het dit jaar moet gebeuren.

Diep van binnen weet Ramona dat ook. Niki is een winnaar. Ramona is een winnaar. En dat gaan ze bewijzen. Het wordt de winter voor een prachtige lente.

Niki vindt Ramona een prachtvrouw. Een sterke vrouw. Ze is zijn maatje, Ramona. Dat weet Niki, als hij de piste van Roubaix opdraait. Daar staat ze, denkt hij. En hij denkt aan de voorbije winter. De winter van Ramona.

Niki spert zijn mond open. De slingers speeksel zijn vertederend mooi. Hij wint. En daar is Ramona. Voor even. Dan zet ze een stapje achteruit - u moet maar eens naar de beelden terugkijken. En dan is er, bijna ongemerkt, nog snel een blik.

We hebben het gedaan, zegt de blik.

Het was een prachtige winter.

 

Terug naar overzicht