Mijn blog over sport kruimels op tafel

koffiekoeken de koers het leven een lekke band

mail mij!contact

10 mei 2014

Panini

Plots wist ik het.

Ik vroeg het me eigenlijk al een tijd af: waar haalde ik toch die fascinatie voor Brkljacic, de doelman van La Gantoise?

Goed: als klein ventje vond ik hem een imposant figuur. Helemaal in het zwart. Dat weet ik zeker. Ik heb het zelf gezien, ooit. La Gantoise speelde tegen Malinois. En ik mocht met vader mee. "Om dat ook eens te zien." Bij Malinois stond Guy De Poortere in het doel. Zou dat kunnen? Ik denk het wel. Gent en Mechelen waren toen liftploegen, nu eens in eerste, dan eens in tweede. Maar dat jaar moeten ze in eerste gespeeld hebben. Er was veel volk, dus dat was eerste.

La Gantoise - Malinois. AA Gent - KV Mechelen, dus.

En daar was hij: Brkljacic. Helemaal in het zwart.

Ik vond dat stoer.

Maar waarom onthield ik die naam? Toch niet omdat hij zo moeilijk te schrijven was? Toch niet omdat ik hem ooit in het echt zag?

Er moest dus nog iets anders zijn.

En plots wist ik het.

Het was een zondag. Eerst trokken we naar de kerk. Naar de mis van elf uur. Dat ging toen zo. En daarna naar Leontien. Leontien en haar winkeltje. We kregen 5 frank mee. Voor snoepjes (zure beertjes, een 'Olala' en een soort donkerrode sliert. Zou dat nog bestaan, zo'n sliert?). En voor twee pakjes stickers. Stickers met voetballers.

Daarna trokken we naar 'meme' en 'pepe', voor ons drinkgeld. En voor een ander vast ritueel: samen met mijn grootvader deed ik de twee pakjes open. We hadden dat zo afgesproken. Elke zondag, na de mis en na Leontien, deden we de twee pakjes open. In het eerste zaten twee dubbele. Geen probleem, die zou ik morgen kunnen omwisselen op school.

En in het tweede pakje zat hij: Zdravko Brkljacic. De doelman van La Gantoise. De Joegoslaaf in zijn zwarte trui.

"We hebben hem", riep grootvader. Ik wist wat hij bedoelde. La Gantoise, onze ploeg, was nu volledig. Al weken hoopten we er elke zondag op. Maar al weken bleef de nummer 1 van La Gantoise gewoon leeg. Brkljacic kwam maar niet uit een pakje.

Tot nu. We hadden hem.

En dat was het dus: Brkljacic, dat was eigenlijk Panini. Ik was dat vergeten.

Brkljacic was een sticker.

En nu wist ik het weer, toen ik deze week hoorde dat zelfs volwassen mannen, met een vaste baan en een hoge hypotheek, weer stickers verzamelen.

Ergens zit zondag een jongetje bij zijn opa.

Hopend op Matz Sels.

 

Terug naar overzicht