Mijn blog over sport kruimels op tafel

koffiekoeken de koers het leven een lekke band

mail mij!contact

26 november 2014

Inzet

Ze zou wat later zijn.

Dat had ze 's morgens vroeg al laten weten aan het secretariaat van de campus.

Ze zou wat later zijn voor haar presentatie: een eindwerk, na weken zwoegen, proberen, opnieuw beginnen, creatief denken, mooie voorstellen doen, toch nog dingen aanpassen, nog proberen, nog zwoegen.

Haar afspraak lag vast tegen elven. Dat had ze zelf zo gevraagd. Geen probleem, vonden haar medestudenten. M. kon er wel tussen schuiven. Daar gingen ze niet moeilijk over doen. Maar ze zou wat later zijn. Tegen elven, dat lukte niet.

Ze was er uiteindelijk twee voor twaalf. Ik zag het op de klok, in de gang naar het examenlokaal. Ze had zich gehaast, dat merkte ik. Ze was rood aangelopen, het haar in de war. "Zo, ik ben er toch nog", zei M. Ze lachte er bij. Maar dan kwamen de tranen. Ze had 's ochtends al drie uur in de poetsploeg een shift gedraaid op een industrieterrein. Ze was net op tijd thuis om de kindjes naar school te brengen. Ze was net te laat voor de bus, ze was veel te laat voor de trein. Ze was veel te laat voor de presentatie.

"Maar ik ben er." Door haar tranen brak een lachje door.

Ze nam haar tas, ik zag een babyspeeltje, een halve boterham.

En een presentatie.

"Mag ik", vroeg ze.

M. stak van wal. Ze praatte honderduit over de invalshoek die ze gekozen had, ze gaf voorbeelden, argumenteerde. Ze stond recht, maakte bewegingen met haar armen, ging weer zitten en vertelde verder. Ze gaf een pro, ze gaf een contra.

Ze antwoordde op al mijn vragen.

M. had een half uur lang alles gegeven. Dat deed ze, denk ik, al haar hele leven lang.

Ik gaf haar een 18. Een 18 plus.

Ze lachte en weende.

"Maar nu moet ik me haasten", zei ze.

"Ik heb nog een shift."

 

Terug naar overzicht